Verbonden met vrouwen in tijdloze zone van wereldtuin
Een oase in de polder. Alsof je in Zuid-Frankrijk bent. Een pluktuin en een tijdloze zone om weg te dromen.
Je vindt het achter de kerk. De wereldtuin die wordt bestierd door vrouwen. Met sinds een jaar Inge Bec ka aan het roer.
Op dinsdag en donderdag werken hier vrouwen in de tuin. Tien Nederlands sprekenden en tien anderstaligen: vrouwen die hun weg in Nederland moeten vinden. “Tijdens het werken in de tuin, in ons naaiatelier in de pastorie en tijdens het koken wordt spelenderwijs Nederlands geleerd.’’
Tien jaar geleden werd het project opgezet door Francien Ter Velde en Heleen Lautenschutz. Vrouwen uit andere culturen met andere talen en gebruiken vinden er een plek. Ze komen via vluchtelingenwerk of AZC’s in de tuin terecht. “Ze bloeien hier helemaal op. Die vrouwen moeten nog ’landen’ in Nederland en dat kun je het beste doen samen met andere vrouwen. Dan begrijp je elkaar beter.’’
In de tuin zoemt het dat het een lust is. Bijen en vlinders tussen bloemen en groente. De tuin wordt gehuurd voor een luttel bedrag van de kerk. Ha, er staat Roomse kervel in de kerktuin…
Een veilige tuin waar alles kan worden besproken. “Er ontstaan vriendschappen en netwerken. Uiteindelijk hopen we ze ook op weg naar werk te helpen.’’ Zelf heeft Inge (kunstenares en ontwerper) een Hongaarse vader en een in Indonesië geboren moeder. “Toen mijn vader hier in 1956 uit Hongarije kwam, werd hij met open armen ontvangen. Mijn moeder heeft de Japanse onderdrukking meegemaakt en is uit Indië gevlucht. Daarom voel ik me persoonlijk vaak verbonden met de vrouwen die we hier op weg helpen.’’
Gelezen in de tuin: ’Daar alleen kan liefde wonen, daar alleen is het leven goed, waar men stil en ongedwongen alles voor elkander doet.’